Dag 8 en 9

19 november 2021
Dag 8 van mijn opname is een feit. Ik werd eindelijk eens uitgerust wakker en had zin om wat van mijn dag te maken. Omdat het nog maar 7 uur was, ben ik vast even op mijn scherm gaan kijken naar de avondmaaltijd. Deze moet voor half 1 worden besteld anders krijg je een standaard maaltijd. Dat gedaan hebbende, ben ik even op mijn telefoon gaan kijken naar berichtjes en foto’ s van afgelopen tijd. Ik vroeg me af of Lauren goed had geslapen en appte mijn ouders. Met het openen van de gordijnen zag ik dat het helaas bewolkt was. Pas rond half 9 kwam er een verpleegkundige binnen om me te wegen, pillen te geven en bloed af te nemen. Alle bloeduitslagen waren goed vertelde ze. Ik heb daarna even gegeten en ben toen op de fiets gaan zitten. De mensen die ik wilde bellen, gaven aan geen tijd te hebben dus ging ik muziek luisteren. Niet lang daarna deed ik een poging om Lauren even te zien en te horen hoe het met haar was. Mem was met Lauren buiten in het zonnetje aan het wandelen. Lauren deed het goed en was vrolijk! Om nog iemand te spreken, probeerde ik een vriendin en die nam op! Zo heb ik de afdeling even kunnen laten zien en kreeg ik een blik op haar dag. De invloed van COVID op haar leven was wel te merken. Het aangaan van contacten werd daardoor bemoeilijkt. Gelukkig was haar eigen familie gezond. Na de virtuele rondleiding ben ik weer terug gegaan naar mijn kamer en zo sloten we het gesprek af. Erg leuk om even gebeld te hebben.

Het is nu kwart over 12 en ik krijg post. Een superleuk kaartje van een vrouw die ik ‘ken’ uit de hardloopgroep van Facebook. Het doet me wel wat al ik haar bericht lees. ‘Ik zie een sterke vrouw’ staat op de voorkant van de kaart. Ook krijg ik een kaartje van mijn vroegere buren. Erg leuk!

Omdat ik al een aantal dagen bezig ben om mijn ouders in het echt te kunnen zien, heb ik vandaag opnieuw een poging gedaan om dit voor elkaar te krijgen. Er werd me verteld dat mijn vraag in het team zou worden besproken en ik het dan via het hoofd zou horen. Dat wordt nu nog even afwachten..

Zonet heb ik even gegeten en kreeg ik schone pleisters op mijn borst (de kiklijn). Mevrouw de Witte, de hematoloog, kwam net nog even langs om de kijken hoe het met me gaat. Nu is het wachten op de komst van mijn vriend.

Het was erg leuk om Ernst-Jan hier te hebben. Het vervelende is dat we eigenlijk niet verder kwamen dan de rode klapdeuren. Om nog wat te beleven, heeft hij geprobeerd de PlayStation aan de praat te krijgen maar dat werkte helaas niet vanwege een batterij die niet was opgeladen. We hebben gezellig in de speelruimte gezeten en geprobeerd om Lauren even te zien. Dat lukte! Onze vrolijke meid was druk bezig met het schermpje en lachte als ze ons zag. Haar aandacht voor ons was vluchtig maar hij was er! Tijdens ons belmoment kwam de verpleegkundige binnen met goed nieuws: mijn ouders mogen komen!!! Ik kon het bijna niet geloven! Mijn dag is morgen alweer ingevuld dus ik hoop dat ik met dat idee rustig in slaap val. 😉 Straks zal ik nog even eten en naar beneden om buiten de frisse lucht te voelen. Nu al zin in! Zonet had ik nog een gesprek met de buurman over het geloof. Na alle ellende die hij meemaakt houdt hij toch de kracht om door te gaan. Ik keek naar buiten en zag de volle maan. Het was stil en we keken ondertussen naar buiten met beide onze gedachten voor ons. Het geloof maakt dat ik het hier volhoud al wetende dat mijn dierbaren aan me denken… Ik ga nog even naar buiten om van maan te genieten…

20 november 2021
En er is alweer een week voorbij. Mijn dagen lijken best veel op elkaar waardoor ik soms de tel kwijt ben… Vorige week vrijdag kwam ik hier en nu begint alles een klein beetje vertrouwd te voelen. Het weekendritme is voor mij nog wennen. De verpleegster kwam vanochtend pas om half 9 mijn kamer binnen en ze zei dat ik eerst wel mocht douchen voor ze mijn controles ging doen. Ik was zelf al om half 8 wakker waardoor het een eeuwigheid duurde voor ik kon opstarten. Mijn verpleegster (Bodil) had ik nog niet eerder gezien maar ze is een lieve vrouw. Ik heb mijn ontbijt en medicatie genomen en ging rond een uur of 10 fietsen. Ik kan wel merken dat mijn benen minder kunnen hebben want het was best zwaar. Ondertussen belde ik met een jeugdvriendin en al kletsend kwam ik op 10 km. Dat was wel weer even genoeg voor vanmorgen dus ik ben me gaan omkleden en even op bed gaan zitten. De verpleegster kwam me nog twee vette crèmes brengen vanwege mijn droge handen. Ik kreeg ook nog twee witte handschoentjes erbij om geen vlekken in mijn kleding te maken. Het doet me ergens wel een beetje denken aan Sinterklaas en Piet. 😛

Mijn gedachten zijn al een hele ochtend bij mijn ouders en Lauren die ik straks EINDELIJK ga zien!!! Ik ben er gek genoeg ook een klein beetje nerveus voor. Ik voel me gezegend dat ik deze ontmoeting kan meemaken al wetende dat dit de laatste keer is dat ik ze hier zal zien. Mijn weerstand zal de komende tijd nog harder achteruit gaan en een klein griepje kan voor mij grote gevolgen hebben. Ik ga Lauren niet aanraken of in haar buurt komen, hoe dolgraag ik haar ook wil vasthouden…

Nog even eten, tanden verzorgen en dan die kant op. Ik heb al meerdere keren mijn kleren verwisseld en gekeken of mijn haar goed zit. Ik loop alvast naar beneden in de hoop dat mijn ouders al snel bij de ingang verschijnen. Dit loopt toch even anders want ik krijg een appje dat ze bij Lelystad vast staan en dat het nog de vraag is wanneer ze weer kunnen rijden. Ik baal als een stekker en bel naar mem. Ik hoor Lauren onrustig zijn en een beetje huilen. Het liefst ren ik naar de auto toe om haar in mijn armen te troosten maar helaas… Ze staan nog wel even vast. Ik loop terug naar de afdeling Hematologie waar de verpleegster net bij mijn buurman staat. Als ze met hem klaar is, doet ze even mijn controles en die blijken goed te zijn: 37,1 graden. Prima dus! Mijn hart tikt als een malle omdat ik zo ontzettend graag wil dat mijn familie hier is! Ondertussen krijg ik nog een bak thee en een smoothie die ik lekker op eet. Ik had eigenlijk best trek dus ik ben blij dat ik met een gevulde maag voor de tweede keer beneden sta. Ik heb kort daarvoor een appje gekregen dat ze in de parkeergarage staan dus ik loop gelijk naar buiten op zoek naar mijn dochter en ouders. Gevonden! Een ongemakkelijke ontmoeting vindt plaats vanwege de beperkingen die ons opgelegd zijn. Maar ze zijn er! We zoeken binnen een plek om te zitten en komen in een lege kantine aan waar we een plek zoeken. We nemen een koffie (zelfs ik) en ik geniet van het moment. Lauren is vrolijk en kruipt rond over de vloer en vermaakt zich met haar speelgoed. Ik kijk het aan vanaf een afstandje en besef dat Lauren weinig op me is gericht. Dat doet pijn, al snap ik het donders goed. Lauren zoekt naar aandacht en krijgt dat bij pake en beppe. Dit is haar overlevingsmechanisme besef ik. Het feit dat Lauren het zo goed doet en best vrolijk is, stelt me gerust. Volgens mijn ouders heeft ze weinig geslapen dus het is niet zo gek dat ze zich even terugtrekt. Best een gek gevoel om je eigen kind te zien en haar niet te kunnen knuffelen. Omdat ik nog graag even naar buiten wil, maken we een korte wandeling in de tuin. Het miezert een beetje en na een paar leuke fotomomenten besluiten we van elkaar afscheid te nemen. Ik kijk voldaan terug met een lach een een traan. Dit moment pakt niemand me meer af!!!

Als ik mijn kamer in loop staat de verpleegkundige van vorige week er. Een ‘vertrouwd’ gezicht is op dit moment wel helpend merk ik. Nog eventjes en dan is het alweer etenstijd.

Lees verder: Dag 10 en 11