Dag 6 en 7

17 november 2021
Na zo’n goede dag gister, start ik mijn dag oververmoeid. Gisteravond na het eten, ben ik even de gang op gelopen om wat mensen te zien. Ik liep langs de balie en mijn verpleger vroeg of ik nog een bakje kwark wilde om mijn pillen door te slikken. Ik zei dat ik wel even wilde lopen en toen gaf hij aan dat ik wel even wat verder mocht lopen, bijvoorbeeld even van de afdeling af. Dat liet ik me geen twee keer zeggen en binnen een paar tellen stond ik in de lift naar beneden. Wat heerlijk! Ik mag even weg van deze afdeling! Mijn vrijheden zijn deze week behoorlijk ingeperkt en dan waardeer je het des te meer als je hierin wat meer mogelijkheden krijgt. Dus, ik stond beneden met een bakje kwark, zonder mijn pillen. Ach wat, ik ga gewoon een stukje lopen en ben meerdere gangen ingelopen, net alsof ik hier voor het eerst kom. Het gebouw was vrijwel leeg op een paar schoonmakers en bezoekers na. Bij de piano bleef ik even staan en pingelde ik een liedje. Het is te lang geleden dat ik mijn piano aanraakte waardoor het spelen op de piano hier wat ontwenning voelde. Toen ik verder liep, voelde ik me best opgelaten wanneer ik met mijn praatpaal voorbij mensen liep. Ik besefte gister maar al te goed dat ik echt ziek ben. Mijn handen beginnen rood uit te slaan en mijn lippen worden droog. Na een minuut of 10 begon mijn praatpaal (kerstboom) te piepen en leek het me een goed idee weer terug te lopen. Best balen dat dat gebeurde toen ik nog maar even beneden stond. Eenmaal terug zei mijn verpleegkundige (KJ) dat ik te snel had gelopen. Was natuurlijk een grapje maar ik geloofde het eerst wel even. Het zit wel goed met de humor op deze afdeling. Ik hoor het personeel hier regelmatig even lachen en dat stemt me positief.

Ik voelde me goed gister en dat besefte ik maar al te goed! Mijn buurman was gister wat koortsig en er stonden meerdere keren artsen bij zijn bed. Die nacht werd hij even wakker gemaakt en daardoor werd ik ook wakker. Een paar uur later werd ik ook gewekt omdat ik mijn pijnstiller moest slikken. Een paar uur later (07:15) ging de praatpaal piepen en moest een verpleegkundige erbij komen. Ik heb daarna ook niet meer geslapen helaas. Om 8 uur werd de deur geopend voor mijn weegmoment (54 kg) en dat was oké. De pillen moesten worden gegeten en het ontbijt werd geserveerd. Ik, die elke ochtend trek heeft, heb mijn twee boterhammen met hagelslag en mijn bakje kwark lekker opgegeten. Ik zat aan tafel en voelde me MOE!! Ik liet de kop niet hangen en ben gaan douchen. Dat hielp om mezelf weer wat positiever te voelen. Eigenlijk is dit de eerste dag dat ik even geen positieve Nynke ben. Die vermoeidheid komt met name door de hoge dosis prednison (en nee dat is niet prettig) en de ATG die door mijn bloed gaat stromen. Nog een dag ATG en dan ben ik even verlost van de ATG en prednison en heb ik wat meer rust hoop ik! In overleg met de verpleegkundige heb ik besloten toch op deze kamer te blijven in plaat van een eenpersoonskamer. Het feit dat ik helemaal op mezelf ben aangewezen schrikt me dan toch af.

Ik ben met frisse tegenzin op de fiets gaan zitten en fietste op een slakkentempo naar de 10 km. Maar, ik heb het wel weer even geflikt! Nu typ ik nog even mijn verslagje en open ik weer een paar cadeautjes. Erg leuk om te merken en voelen dat mensen aan me denken. Zonet kreeg ik nog twee kaarten van de post en die hangen hier nu in de kamer. Mijn buurman kreeg net weer visite van zijn vrouw en dat doet me dan toch wel even wat. Fijn dat zij zo lief is om hem zo vaak te bezoeken. Ernst-Jan komt vanavond bij me en daar heb ik erg veel zin in! Nog even een rondje lopen en dan ga ik maar weer even gezellig doen met Lauren en mem.

Het was erg fijn om Lauren zo fijn te zien spelen. Ze was boekjes aan het lezen en tijdschriften aan het verscheuren. Lauren leek het fijn te vinden om mij te zien. Ook ik vond het fijn om een tevreden Lauren en beppe te zien. De zon begint hier te schijnen en dat maakt dat ik vrolijker word. Nog een dag en dan krijg ik weer wat meer vrijheid. De wc is trouwens deze week mijn grootste vriend want door de kalium die mijn lichaam instroomt, voel ik steeds aandrang om te plassen. Best irritant! Dit vertelde de verpleegster net aan me. Ik merk dat ik me nu weer wat beter voel dus ik ga zo even fietsen en een rondje lopen om te vragen wie er vanavond voor me zijn. Na een klein uurtje piekeren ben ik toch weer even op de fiets geklommen en perste er 13 km uit! Ik merkte dat ik mijn energie weer wat terug kreeg. Ondertussen belde ik met m’n broertje die net als ik in de lappenmand zit. Hij vond het leuk dat ik belde waarna ik opeens de behoefte kreeg om wat cadeaus uit te pakken. Het waren kaarten van mijn vader, m’n moeder en van mijn jongste zusje een doos met briefjes die ik elke dag kan lezen om mezelf op te vrolijken.

Nu ik dit typ, merk ik dat ik wel wat trek krijg dus ik hoop dat mijn maaltijd niet lang meer op zich laat wachten. Ik heb trouwens vandaag dezelfde verpleger als gister dus ik ga ervan uit dat ik straks weer de gang op mag. Mijn vriend komt vanavond hier en daar heb ik nu superveel zin in! Wat kan zo’n moment dan een hoogtepunt van je dag zijn: menselijk contact.

18 november 2021
En toen was het alweer dag 7 van mijn opname. Gister zag ik eindelijk Ernst-Jan weer en dat was super! We hadden afgesproken bij hematologie maar toen ik weg zou, kwam hij de afdeling al op. Hij met een enorme tas met cadeautjes en ik met een tas met wasgoed. Net voor vertrek had ik alle spullen bij elkaar geraapt en poetste ik mijn tanden. Ik was net bezig om een mondspoeltablet te pakken, valt het hele doosje op de grond onder de wasbak. Het lukt me niet om met de praatpaal te bukken en alles op te ruimen dus ik schakel mijn verpleegkundige in. Hij komt binnen en zegt tegen me dat hij wel even voor me op de knieën gaat. We moeten lachen en ik ben na een tijdje eindelijk klaar om EJ te ontvangen! Dus ik ben nog maar net bij de klapdeuren of ik zie EJ met heel veel spullen op me afkomen. Het overdondert me nogal en ik moet gaan zitten om alle cadeaus te ontvangen. Ik trek mijn winterjas maar weer even uit en zo praten we even. Ik voel me onrustig en wil graag van de afdeling om daar mijn kwark en medicatie in te nemen. Ik krijg het nummer van de verpleegkundige voor als mijn praatpaal al la kerstboom begint te piepen. En zo stappen we beneden rond op zoek naar een zitplek. Binnen een kwartier begint mijn kerstboom al lawaai te maken. Ik bel de verpleegkundige en die komt om het lawaai te stoppen. Hij laat ons een goede plek zien waar wij in alle rust kunnen zitten: de psychiatrie-afdeling. Best een fijne ruimte met een plek om thee of koffie te drinken en te lezen. We zitten er even tot mijn kerstboom weer begint te loeien. Ik besluit om nu maar terug te gaan naar de afdeling en daar een plek te zoeken voor mijn kwark en pillen. Zo gezegd zo gedaan. Een onrustige avond die afloopt met een goed gevoel. Ik krijg voor ik ga slapen nog een check en ook te horen dat de kerstboom nog moet worden doorgespoeld. Mijn medicatie neem ik om half 11 en dan word ik met rust gelaten tot 8 uur. Heerlijk! Ik hoop dat ik vannacht goed slaap.

Rond half 7 word ik wakker van de kerstboom van mijn buurman en een kwartier later gaat de mijne af. Het is net voor zeven uur en ik probeer nog even te slapen en dat lukt tot mijn verbazing! Ik zit om 8 uur wakker en uitgerust in mijn bed, wachtend op mijn ontbijt en de verlossing van mijn praatpaal. Om 8 uur ben ik helemaal verlost van dat nare ding en dat voelt heerlijk! Na mijn ontbijt en pillen stap ik onder de douche en realiseer ik me dat ik me goed voel. Mijn eerste week in dit ziekenhuis is omgevlogen en ik heb eigenlijk maar één dag echt pijn gehad. Ik merk dat het me helpt om te bewegen om deze sleur vol te houden dus ik stap om 10 uur op de fiets waar ik 10 km op fiets. Goed bezig Nynke! 😉

Rond 11 uur komt de maatschappelijk werkster even bij me kijken. We bespreken waar ik mee zit en tegenaan loop. Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om Lauren niet vast te kunnen houden of aan te raken. Ook de anderhalve-meter-regel naar Ernst-Jan toe vind ik verschrikkelijk. Mijn gevoel en verstand spreken elkaar zo tegen! Door mijn aandoening heb ik last van mijn kortetermijngeheugen en daar heb ik hier ook veel last van. Wanneer neem ik mijn medicatie, hoe veel en hoe laat neem ik die? Mag ik deze medicatie dan wel met melkproducten eten? Hoe heten de verpleegkundigen (er is hier zoveel wisseling)? Ik heb inmiddels een schrijfblokje en pen voor bij mijn bed om korte notities te maken. Straks komt de fysio om nog met me te praten en oefenen en dan ga ik nog even voor mijn belronde een klein stukje fietsen. Het is inmiddels alweer half 4 en ik heb net wat cadeautjes geopend en kaarten gelezen. Erg fijn al die aandacht! Het lukt me niet altijd om iedereen persoonlijk te bedanken, jullie attentie wordt zeker gewaardeerd! Ik ben wat moe aan het worden en ga even liggen. Vanavond krijg ik weer visite waar ik ook nog even mijn energie voor wil hebben. Hopelijk is mijn nacht rustig. Mijn buurman heeft een schimmel en daar krijgt hij een kuur voor dus de verplegers zullen hier vast in en uit lopen. Ik hoop voor deze man dat hij niet te veel pijn heeft. Ik ga me even concentreren op mijn bezoek en hoop vooral positieve energie te ervaren. Wordt vervolgd…

Lees verder: Dag 8 en 9