Dag 4 en 5
15 november 2021
Wat een nacht! Ik voelde gisteravond dat ik langzaam slechter werd, net alsof je een griepje oploopt. Na een belletje naar mijn ouders vond ik het tijd om lekker te gaan liggen en de hele avond niets meer te doen. Rond half 8 ben ik op bed gaan liggen en werd mijn temperatuur gemeten. Ik bleek lichte verhoging te hebben en dat werd langzaam aan koorts (38 en later ruim 39 graden).
Ik kreeg het koud en warm tegelijk en begon te rillen. Ik dacht, het gaat nu echt beginnen. Aan het eind van de avond voelde ik me zo slecht dat zelfs een filmpje kijken al te veel voor me was. Na de zoveelste controles (temperatuur en bloeddruk) kon ik gaan slapen. Ik werd er op voorbereid dat ik om 12 en 4 uur nog wakker zou worden gemaakt om aspirine te slikken en mijn temperatuur te meten. Ik heb redelijk geslapen en mag blij zijn met alle rust die ik nog heb gepakt.
Vanochtend voelde ik me belabberd. Alsof ik een marathon had gerend. Ik had erge hoofdpijn. Ik werd gelijk gewogen en maakte kennis met twee jonge vrouwelijke artsen die mij vandaag in de gaten houden. Na mijn doosje met pillen en mijn ontbijt te hebben genomen, nam ik een douche en dat hielp om me weer wat fitter te voelen. Ik besloot om weer even op de hometrainer te gaan fietsen. Het werden uiteindelijk 12 kilometers. Best goed voor iemand die ook al een marathon heeft gelopen. :p
Vanmiddag heb ik na het eten en mijn pillen weer even gefietst. Ondertussen belde ik met een vriendin waarna ik zonder moeite 12 km had gefietst. Ik fiets erg langzaam maar het feit dat ik wat doe geeft me veel plezier. De afdeling is best saai dus ik verveel me best wel. Ik probeer ritme te houden door elke dag op de fiets te stappen en een paar kleine wandelingetjes te maken hier op de afdeling. Zonet ben ik weer gewogen en weeg ik 55 kilo terwijl ik gister nog 53 en 54 woog. Ik houd veel vocht vast. Mijn avond bestond uit mijn schoonzussen bellen en een serie kijken. Ik had weinig last meer van de hoofdpijn en lag rond 10 uur op bed.
16 november 2021
Een onrustige nacht had ik vannacht. Ik werd nog een paar keer gewekt om pijnstillers te slikken en ik werd uit mezelf ook nog een aantal malen wakker. Ik zag de tijd voorbij tikken en rond 4 uur kreeg ik opeens heel erg trek. Niet aan denken, even plassen en weer proberen te slapen. Rond 5 uur piepte een praatpaal en ik zat rechtop in bed. Het bleek niet de mijne te zijn dus ik ging weer liggen. Na een paar uurtjes ging de deur open en kreeg ik mijn pillen en na een uur, kreeg ik mijn ontbijt. Eindelijk!
Er zijn twee artsen die mijn praatpaal in de gaten houden en af en toe een zakje vocht vervangen. Na het wegen moest ik bloed laten afnemen en die werden naar het lab gebracht. Ik ging daarna even douchen want ik had een vreselijke plaknacht. Na goedkeuring van mijn bloed (er moeten genoeg rode bloedplaatjes in mijn bloed zitten) wordt de ATG aangesloten. Door mijn aandoening moet ik vaak plassen en met extra vocht in mijn praatpaal, wordt het er niet beter op. Ik ga nog even fietsen om mezelf fit te houden. Mijn fietstocht wordt met onderbrekingen afgerond op 10 km. Volgens mijn arts kan het zijn dat ik me wat duf voel maar daar heb ik nog weinig last van. Gister wel. Dan is het alweer tijd om te gaan lunchen en krijg ik post. Ik lees twee hele lieve kaarten.
Waar blijft de tijd? Ik heb nog gekletst met de maatschappelijk werker hier. Ze is een leuke vrouw waarbij ik me gelijk op m’n gemak voel. Ik open nog een leuk cadeautje uit de mand en zie dat het een boek is wat ik wel eens heb gezien maar nooit echt gelezen. Ik heb het binnen een half uur uit omdat het zo lekker doorleest. 😉 Ik herken er veel van mezelf in dus het is voor mij een goed boek. ‘De jongen, de mol, de vos en het paard.’ Ik kom gelijk een zinnetje tegen dat me aanspreekt: ‘We hoeven niets te weten over morgen’, zei het paard, ‘het enige wat we hoeven te weten is dat we van elkaar houden.’ En daarmee sluit ik deze alinea af.
Het is alweer 15:00 uur en ik ga nog even fietsen en ondertussen een vriendin bellen. Om kwart voor 4 vind ik het wel weer genoeg geweest en loop ik terug naar mijn kamer om mijn verhaaltje te typen tot de fysiotherapeut met me kennis komt maken. Ze geeft me wat oefeningen en vraagt of ik ook aan een stappenapp wil deelnemen. Dat wil ik wel en zo heb ik niet veel later een bandje om mijn voet. Ik krijg wat oefeningen mee en mag de komende tijd hiermee oefenen. Ik vind het leuk en hoop dat ik het straks ook nog leuk vind. Het is nu inmiddels half 5 en zo meteen komt een nieuwe verpleegkundige me verzorgen. Ik maakte net al even kennis met hem. Nog even en dan wordt het alweer donker en ga ik hopelijk zonder koorts of pijn de avond tegemoet. Waar ik eerst nog klaagde dat ik me verveelde, wordt mijn dag al ingevuld met leuke bezigheden. Zoals de ziekenhuisarts zei: “Het is een goed teken dat je je verveelt want dat geeft aan dat je nog weinig last hebt van vervelende kwalen.” Ik sluit hiermee mijn dag alweer af en ga vol goede moed mijn nacht in.
Lees verder: Dag 6 en 7