Dag 18, 19 en 20
29 november 2021 – DE DIP
Wat een verschrikkelijke nacht! Gisteravond rond 7 uur begon ik me ineens helemaal niet lekker meer te voelen en ik voelde alsof ik griep kreeg (heel moe lamlendig, koud en warm, steenkoud). Van het fijne gevoel eerder die avond was weinig meer over. Ik ben in bed gaan liggen met een paar extra dekens tot de verpleging bij me kwam om controles te doen en mijn temperatuur in de gaten te houden. Die bleek aan het begin 38,4 en een uur later 39 graden te zijn. Ik realiseerde me maar al te goed dat die veelbesproken ‘dip’ nu echt was begonnen. Man man man, wat voelde ik me rot!! Omdat het voor de artsen nog niet duidelijk was hoe het kwam dat ik koorts had, werd ik uitgebreid onderzocht en werden mijn longen en hart bekeken en werd beoordeeld of en waar ik pijn had. Er kwamen artsen bij me om me te vertellen dat ze mijn bloed wilden afnemen voor het lab. Ik moest toen ook nog een echte prik krijgen naast de rest die via mijn lijn ging. Ik was best geschrokken van wat er allemaal met me aan de hand was. Ik probeerde rustig te blijven en alles over me heen te laten komen. Rond een uurtje of 10 vertelden de artsen dat de koorts mogelijk een late reactie is op de ATG (het ‘giftige’ middeltje van het begin van mijn opname) of mogelijk een bacteriële infectie in de C.I.c.C.lijn of toch iets anders. De arts gaf aan dat ik de hele nacht in de gaten gehouden zou worden en dat ze zouden starten met antibiotica en medicatie via het infuus.
Ik had een onrustige nacht met weinig slaap en veel pijn. Het draaien in mijn bed en het vastpakken van de deken was al pijnlijk. De spierpijn waar het die avond mee begon, zou zenuwpijn kunnen zijn hoorde ik vanochtend van de arts. Ik had zo slecht geslapen dat ik me afvroeg hoe ik deze dag zou overleven. Ik werd om 8 uur gewekt door de verpleegkundige die ik gister ook had. Ik was net wat in slaap gesukkeld en vond het onwerkelijk dat het alweer tijd was om te ontwaken. Ik was nog niet helemaal wakker en zat me af te vragen of en hoe ik kon opstaan. Met hulp van een andere verpleegkundige werd ik uit bed geholpen om te gaan plassen. Eenmaal in de badkamer werd ik duizelig, waste mijn handen en voor ik het wist werd ik op de wc wakker. Ik begreep er weinig van en voor ik het door had werd ik in bed getild en moest ik overgeven. Ik had een heel team om mijn bed heen en ik kreeg een fris washandje en een kruik tegen mijn buik. Ik voelde me zoooo k** en liet alles over me heen komen. Het lukte me niet om het thuisfront te bellen vanwege de pijn aan mijn handen en armen. Mijn telefoon was zo zwaar dat ik die niet eens kon pakken… Ja dat klinkt echt heel bizar…
Mezelf aankleden en wassen lukte me niet en ik kreeg hulp om van bed te gaan na een tijdje. Het is een gekke wereld zo… Van het ene moment alles zelf kunnen tot overal hulp bij krijgen.
Ik zit nu aan tafel in mijn huispak en schrijf over mijn bewogen uren. Zonet kwam de arts bij me om te vragen hoe het met me gaat. Ik voel me nu best oké naar omstandigheden. De zaalarts vertelde dat ze denken dat ik last heb van de serumziekte die ten gevolge van de ATG is. De bloedmonsters zullen dit morgen of overmorgen uitwijzen verwacht ik. Het is nu 4 uur en ik ben net nog even op de gang gaan lopen. Fietsen sla ik vandaag even over. Straks ga ik de avond al in en met een hoge dosis prednison wordt de pijn voor een groot gedeelte onderdrukt met hopelijk een goede nachtrust tot gevolg.
30 november 2021
Gisteravond rond 8 uur begon ik me niet zo lekker meer te voelen en merkte dat ik koud en rillerig werd. Ik had de behoefte om lekker op bed te gaan liggen. Mijn temperatuur werd goed in de gaten gehouden en bleek 38.1. Een tijdje later 38.2, 38,4 tot ik heel erg behoefte kreeg aan warmte in de vorm van een kruik. Ik vroeg me af hoe mijn nacht zou worden en hoopte op een goede nachtrust. Mijn handen en gewrichten begonnen pijnlijk te worden en zelfs me omkleden was vreselijk. In bed lag ik te wachten tot de arts kwam. Hij vertelde dat hij me een slaappil ging geven en mijn medicatie waaronder prednison zou ophogen. Ik was moe maar voelde nog geen slaapdrang. Pas rond een uur of 2 ’s nachts heb ik mezelf verplicht om te gaan slapen door oordoppen in te doen en dat hielp. Ik voel me vandaag gek genoeg wat beter dan gister. Ik ben vandaag niet misselijk geweest. Ik zal zo even een stukje lopen en mijn post openen.
1 december 2021
Hé, het is alweer 1 december en dat maakt me blij! Nog een paar weken en dan zijn hebben we alweer kerst. Ik kan me hier nu al op verheugen… Samen de kerstboom versieren, samen met Lauren zingen over het kerstfeest. Het gehele sinterklaasfeest is bij me langs gegaan maar wat moet je ook als je het niet met je bloedeigen dochter kunt vieren. Dussss op naar kerst!
Gister was een dag die best oké startte, oftewel ik had geen misselijkheid. Mijn handen en polsen waren wel pijnlijk maar ik kon er mee functioneren. Mijn armen en borst hadden rode uitslag en jeukten. Na mijn ontbijt gister wilde ik zo graag douchen en ik voelde me als een herboren mens. Ik begon mijn verslagje te schrijven en merkte dat dat erg moeizaam ging door mijn concentratie. Na een dikke twee uur vond ik het af en ging na de lunch een stukje lopen en 5 km fietsen.
De kou waar ik eerder last van had, was verdwenen. Na een half uurtje werd ik rillerig en wilde ik niks meer doen dan zitten en liggen. Mijn zogenaamde griepklachten begon ik weer te voelen en het enige waar ik nog aan dacht was slapen. Een paar uur later, het was inmiddels 6 uur, voelde ik me koortsig worden. Nee!! Ik wil niet voor de derde keer koorts net voor ik de nacht in ga! Ik voelde me zo ellendig dat ik niets anders kon dan huilen… Er kwamen meerdere artsen bij me waaronder de zaalarts en later nog een verpleegkundige die me geruststelde. Op basis van de overleggen met de artsen was besloten om voor de zekerheid weer bloed bij me te laten afnemen. Ik kreeg een extra prik naast het bloed dat via mijn PICC lijn gaat. Helaas mislukte die waardoor de prik pijnlijk was waarna in mijn andere arm nog een poging. De tweede slaagde en alle materiaal zou naar het lab.
Mijn ontbijt staat inmiddels klaar dus ik zal even wat energie tot me nemen. Het ontbijt smaakt prima en ik ging na een douche fietsen. Ik fietste geen 5 maar wel 10 km!! Ondertussen belde ik nog even met EJ en een goede vriendin en ben toen even gaan lunchen. Na een gesprek met de buurvrouw kwam de zaalarts binnen. Hij vertelde dat ik bijna in de DIP zit en dat die zo’n twee weken kan duren.
En zo val je van de ene in de andere verbazing! De arts vertelde dat het hem en zijn team bezighoudt hoe het komt dat ik gister voor de derde keer koorts kreeg. Ze willen een test bij me doen om virale verwekkers en COVID uit te sluiten. Ze gaan straks een stokje in mijn neus en keel doen en dan hoor ik vanavond meer over de uitslag. Tot die tijd moet ik in isolatie net als mijn kamergenoot. Ernst-Jan mag gelukkig wel komen als hij maar 1,5 meter afstand houdt. Ik ben blij dat ik net nog even heb gefietst en heb gelopen om mezelf nog wat in beweging te houden. Ernst-Jan zal zo komen en dan is mijn dag al bijna ten einde. Ik hou jullie nog op de hoogte over de uitslag van mijn test!
Lees verder: Dag 21, 22 en 23