Dag 1 en 2

12 november 2021 
Vanochtend is het dan zover eindelijk zover: ik ga naar het UMC.
Na een emotioneel afscheid van Lauren vertrokken Ernst-Jan en ik naar Utrecht. Om 10 uur moest er een infuus in mijn lichaam worden aangebracht en dat was niet zo makkelijk. Mijn vaten zijn te klein waardoor het best even zoeken was naar een goede plek. De chirurg begon al over mijn lies als het in mijn arm het niet zou lukken. Er werd gekozen voor mijn schouder/oksel waar in werd geprikt. Er werden strepen op mijn lichaam getekend en ik kreeg een roze vloeistof op mijn borst. Alles werd steriel gemaakt waarna ik met lichte verdoving werd geprikt. Rond half 12 was alles alles achter de rug en kon ik gaan uitpakken. Ernst -Jan bleef de hele tijd op me wachten, de lieverd.

Kort daarna kregen we goed nieuws: Lauren heeft geen MLD!!! Ze is mogelijk drager maar ik ben al blij dat zij deze verschrikkelijke aandoening niet heeft!

Niet veel later hoorden we dat de regels op de afdeling Hematologie zijn aangescherpt vanwege COVID. Dat betekent dat ik nog maar één vaste bezoeker heb in plaats van twee. Mijn zus, woonachtig in Hilversum, mag dus niet meer komen. Ook mijn dochter is niet meer welkom. Wat een klap in mijn gezicht na mijn eigen ellende.

Toen was het tijd om met de verpleegkundige te praten over mijn behandeling. Ze zei dat ik straks een collega van haar ga zien omdat ze binnenkort met verlof gaat. Dat vind ik best jammer omdat het een aardige verpleegster is. Ernst-Jan bleef nog even bij me en ik ging eten. Toen stapte een kinderneuroloog binnen. Een vriendelijke man die goed naar me luisterde. Ook hij gaf aan dat hij niet bleef maar in het Wilhelmina Kinderziekenhuis ging werken. Hij wilde graag een weekje meedraaien bij de volwassenen op de afdeling Hematologie en kanker. Het was inmiddels al bijna 3 uur en Ernst-Jan moest nog anderhalf uur rijden. Het afscheid met hem was zwaar. Ik besef dat ik hem niet meer normaal kan aanraken de komende tijd…

Die avond heb ik nog even met Ernst-Jan gebeld en kon ik Lauren nog even zien via de tablet. Na een kort belletje met heit en mem was alles stil. Ik ben alleen… Die avond kwam een verpleger bij me en vroeg hoe het ging. Ik was toen net een stukje voor Lauren aan het schijven en barstte in tranen uit. Hij bleef een tijdje bij me zitten en we kwamen tot een gesprek over mijn ziekte.

Soms is een luisterend oor best fijn.

13 november 2021
Mijn nacht is relatief goed verlopen. Ik zat soms rechtop in bed om te horen wat er in mijn kamer gebeurde. Alle geluiden zijn voor mij vreemd dus ik schrok meerdere keren van de regen, geluiden op de gang of van mijn buurman. De verpleging is meerdere keren binnen gestapt om ons te checken.

Toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat ik met pauzes 9 uur had geslapen!

Ik ben na een ontbijt met een aantal pillen gaan douchen. Wat heerlijk! Ik voelde me goed! Lauren en Ernst-Jan gingen me vandaag opzoeken en dat was fijn!!! Omdat Lauren niet bij mij op de afdeling mocht komen, gingen we buiten wandelen en zaten we op een bank in de centrale hal. Omdat het weekend is, zijn de regels wat soepeler en mag ik naar buiten!!

Het was heerlijk om mijn lieverds in de buurt te hebben. Het afscheid viel me zwaar. Mijn man en meisje zien vertrekken is hard. Ik heb nog een hele volle mand met cadeaus gekregen van lieve familie en vrienden. Ik kreeg nog een cadeau die ik daar gelijk heb uitgepakt. Het blijkt een knuffelkangoeroe te zijn met een kleintje in de buidel. Superlief! Bij terugkomst op de kamer schoot ik vol. Ik ben voor mezelf een cadeautje gaan uitpakken en begon mijn verhaal te typen.

Zojuist kreeg ik weer een setje pillen en werd de ‘ kapstok’ oftewel dat ding waar ik de komende tijd aan vast zit, alvast klaargezet voor morgen.

Mijn eten (gebakken zalm met rijst en broccoli) smaakte me best goed. De reactie van de pillen op mijn lichaam merk ik (nog) niet.

Lees verder: Dag 3